Żyjemy w czasach ubóstwiania przywództwa. Mówi się nam, że każdy ma być liderem. Nie być liderem czegokolwiek to najgorsza rzecz, jaka może się nam przytrafić. Regały w księgarniach uginają się pod ciężarem książek na temat przywództwa. Choć mają różne tytuły i autorów, wszystkie sprowadzają się do starej kwestii: jak sprawić, że inni zrobią to, co chcę by zrobili.
Jest coś wyjątkowego w trzymaniu kogoś za rękę.
Małe dziecko ma potrzebę trzymania osoby bliskiej. Kiedy człowiek odkrywa piękno romantycznej relacji, towarzyszy temu ekscytujące przeżycie trzymania się za ręce.
Aby w coraz bardziej popularnym w Polsce tenisie odnosić zwycięstwa należy wiedzieć z kim się walczy, poznać swojego przeciwnika, zrozumieć jego taktykę, strategię, mocne i słabe punkty. Podobnie jest w życiu, w sferze duchowości. Naprzeciw nas stoją realni przeciwnicy, na drodze do duchowego rozwoju i zwycięstwa.
Żyjemy w ciągłym rozdarciu między dwoma światami, dwoma systemami — Bożej sytości i demonicznego niedosytu. W hałaśliwej gonitwie za tym, by mieć więcej, Duch Święty cicho przypomina: Pan jest moim pasterzem, niczego nie potrzebuję… Szalom zostawiam wam… Nie bójcie się i nie martwcie.
Jezus nauczał, że Ewangelia jest ziarnem, my jesteśmy siewcami, a rolą są serca ludzi. Jeżeli jakiekolwiek ziarno ma niespotykanie wysoką wartość, to z pewnością będzie nim ziarno Ewangelii. Nie da się z niczym porównać jego ceny. Biblia mówi, że jest to ziarno nieskazitelne, czyste.
Miałem szczęście od dziecka przebywać wśród przywódców – duchowych i świeckich. Mój tata reprezentował obie role, był pastorem, a równocześnie pracował zawodowo na stanowisku kierowniczym. Dzisiaj, z perspektywy lat zauważam, że pojawiały się w naszym środowisku kościelnym sezony przywództwa, wynikające z kultury kościoła i czynników zewnętrznych.